Mijn naam is Vera Andreas (1959), geboren in Manokwari (Nieuw-Guinea) en ben oma van vijf kleinkinderen. In 1962 ben ik met de familie naar Nederland gekomen en opgevangen in het contractpension aan de Wolwevershaven 5 in Dordrecht.

Mijn ouders hebben in 1974 Toko Y-von opgericht. Vanaf dat eerste moment sta ik al in de Toko. Inmiddels komen er 5 generaties families in de Toko. De eerste en tweede generatie hebben veel verteld en met me gedeeld, zowel over onze Indische achtergrond als de vele recepten. 

In Dordrecht was weinig bekend en vastgelegd over onze geschiedenis en waarom wij naar Nederland zijn gekomen, terwijl er een grote Indische gemeenschap is. Daarom heb ik in 

2010 de Stichting Indisch Dordrecht opgericht. In 2011 was ik initiatiefneemster van de eerste Pasar Malam in Dordrecht, die nu uitgegroeid is tot een landelijk succes. We hebben dit toen met hulp van veel vrijwilligers uit de Indische gemeenschap opgezet als onderdeel van het elfdaagse event INDOrdtFair.

De doelstelling van de Stichting is om meer over onze geschiedenis bekend maken. We doen dit door o.a. diverse bijeenkomsten te organiseren en mensen, jong en oud, met elkaar te verbinden. We vinden het belangrijk om de verschillende generaties met elkaar in gesprek te laten gaan. Veel jongeren zijn op zoek naar hun Indische identiteit. Wij, de tweede generatie, zijn de schakels tussen tussen de eerste en derde generatie. 

Ik ben trots dat de jongeren zich hebben aangemeld als nieuw bestuur van de Stichting om samen nieuwe initiatieven te organiseren. Ik heb er alle vertrouwen in, een ieder met zijn kwaliteiten en talenten.

Net als mijn moeder ben ik geboren en getogen op het eiland van Dordrecht. Mijn vader is echter geboren op een eiland hier ver vandaan. Op Java in de stad Bandung in het voormalig Nederlands Indië.

Het feit dat deze gemengde bloedlijnen mij een Indische Dordtenaar maken, maakt mij trots. Maar in alle eerlijkheid heeft dit wel even geduurd. De zoektocht naar mijn Indische identiteit begon als kind en ontstond vooral door verwarring. Ik gebruikte woordjes die andere kinderen niet kenden, verkoos rijst boven patat, noemde niet-familieleden ook oom en tante en herkende mezelf niet in de voorgeschotelde geschiedenisboeken.

In de puberteit sloeg de verwarring om naar een interesse die ik nooit meer heb losgelaten. Ik wilde eens echt antwoord kunnen geven als mensen mij vroegen waar ik vandaan kwam. Door hier actief mee aan de slag te gaan door te lezen, vragen en luisteren, leerde ik mijn familie op een andere manier kennen. De verwarring maakte plaats voor trots.

Gedurende de zoektocht kwam ik er achter dat ons familieverhaal niet uniek is. De jappenkampen en het zwijgen erover, het “terugkeren” naar een land waar je nog nooit bent geweest. Het zijn bekende voorbeelden van wat voor veel Indische families een rode draad is in hun bestaan.

Voor mij, een jongen van de derde generatie, geboren in Nederland is de Stichting Indisch Dordrecht een belangrijk goed. Ik wil eraan bijdragen dat de verhalen van de eerste en tweede generatie de bekendheid krijgen die het verdient en de generaties die volgen de erkenning geven van de sterke band die zij met Indië en Indonesië nog kunnen voelen.

Mijn moeder is geboren op Java, in de stad Solo en is van Chinees Indonesische komaf. Mijn vader is, net zoals ik, een geboren en getogen Dordtenaar, maar heeft een deel van zijn leven gewoond en gewerkt in Merauke, Papua Nieuw Guinea.

Ik ben een kind geboren uit het samensmelten van twee werelden en culturen. Al langere tijd ben ik nieuwsgierig naar mijn Aziatische roots. Zo was ik pas 14 jaar oud toen ik besloot alleen af te reizen naar Java, Indonesië. Daar ontmoette ik mijn tante om samen met haar het eiland te ontdekken en mijn verdere familie te leren kennen. Een reis die me ontzettend dierbaar is. Maar mijn ontdekkingsreizen gaan door. Mijn Indonesische oma had prachtige groene ogen en licht haar. Zij werd geadopteerd door Chinees Indonesische ouders. Wie waren haar biologische ouders en wat was hun verhaal? Ik hoop dat nog te mogen ontdekken om ook die puzzelstukjes passend te krijgen.

Stichting Indisch Dordrecht geeft met haar culturele activiteiten de kans om binnen en met de Indische gemeenschap te verbinden, te ervaren en te ontdekken. Iets wat ik ontzettend belangrijk vind om in stand te houden, ook voor de komende generaties. Ik ben trots om hier deel van uit te maken.

Ik ben Stéphanie Teekens (1982). Mijn familienaam is Smith. Ik kom uit een gezin met een Indische vader en een Nederlandse moeder. Mijn vader is geboren in Semarang op de laatste dag van 1949. Hij is met zijn gezin in februari 1958 naar Nederland gekomen en uiteindelijk terecht gekomen in Dordrecht. Mijn familie is nooit meer weggegaan uit Dordrecht, vandaar dat ik een geboren en getogen Indische Dordtenaar ben, net als mijn twee kinderen; Melle (2012) en Mika (2016). 

Toen ik zelf moeder werd, werd ik nieuwsgierig naar mijn roots. Ik ben me toen gaan verdiepen in mijn familiegeschiedenis en de geschiedenis van voormalig Nederlands-Indië. Ik kwam zoveel dingen te weten die ik niet wist en die mij nooit verteld waren. Ik vond het erg belangrijk dat deze informatie doorgegeven moest worden aan de volgende generatie (mijn kinderen dus), dat ik besloot een kinderboek te maken over mijn Indische familiegeschiedenis genaamd: ‘Mama, waarom zijn wij Indo’s?’. 

Toen Vera mij vroeg om bestuurslid te worden van Stichting Indisch Dordrecht, vond ik dit een mooie kans om onze Indische geschiedenis op nog een manier door te geven.

Ik vind het belangrijk dat de Indische cultuur levend blijft en dat jongere generaties, zoals die van mijzelf en van mijn kinderen, betrokken blijven bij de Indische cultuur. Door met de Stichting verschillende soorten activiteiten te organiseren hoop ik dat we een veelzijdig aanbod kunnen aanbieden voor alle generaties Indo’s in Dordrecht en omstreken.